به گزارش افکارنیوز، آیت الله مظاهری در یکی از جلسات اخیر درس اخلاق خود گفت: در روایت است که شخصى نزد امام صادق‌«ع» آمد و عرض کرد: یابن‌رسول‌‏الله، من عادت به گناه پیدا کرده‏‌ام، چه کنم تا از این عادت رهایى یابم؟
حضرت از راه تحریک عواطف وارد شدند؛ یعنى وجدان اخلاقى او را تحریک کرده فرمودند: اگر می‌‏خواهى گناه بکنى و عادت بر آن پیدا کرده‌‏اى، مانعى ندارد، اما در موقع ارتکاب عمل حرام و انجام گناه چندمسئله رارعایت کن؛ اولًا اینکه کارهایت را در جایى انجام بده که خدا تو را نبیند و تو در محضر حق تعالى واقع نشوى. عرض کرد: یابن‌ رسول‏‌الله، من هر کجا که بروم از دید الهى مخفى نیستم! حضرت فرمودند: پس در وقت گناه، از ملک و سرزمین خدا بیرون برو، چرا که معصیت صاحب‏خانه، آن هم در خانه‌ى او، خیانت به اوست. آن مرد گفت: یابن‏‌رسول‌‏الله، کجا بروم که ملک خدا نباشد؟ همه جا متعلق به اوست. امام«ع» فرمودند: خوب، لااقل روزى او را نخور! جواب داد: یابن‏‌رسول‏‌الله، مگر می‌‏شود روزى او را نخورم؟ از هر چه استفاده کنم، نعمت اوست، هر چه بخورم و بیاشامم از خداوند است. حضرت نحو? بحث را عوض کردند و فرمودند: اشکالى ندارد، در محضر خداوند، با استفاده از نعمت‏هاى او و در ملک او گناه بکن ولى زمانى که عزرائیل براى گرفتن جان و قبض روح تو آمد، جانت را نگهدار و آن را از فرشته مأمور الهى حفظ کن. وقتى جوان براى این کار هم به عجز و ناتوانى خویش اقرار نمود، امام صادق«ع» که به نتیجه‌‏گیرى نزدیک می‌شدند، آخرین مسئله را هم برایش به این‌گونه یبان فرمودند که: اگر حافظ جانت نیستى و نمی‌‏توانى آن را از مَلَک محافظت نمایى، پس وقتى که او جانت را گرفت، درمقابل ملائکه مأمور دوزخ مقاومت کن تا به جهنم نروى. جوان،با ناراحتى اظهار داشت آن موقع، روز بیچارگى من است و اختیارى ندارم و آنها مرابزورمی‌‏کشانندوبه طرف آتش میبرندحضرت فرمودند: بیچاره! پس عادت به گناه یعنى چه؟ پس اصرار در معصیت چرا؟